Filmy drzwi

Inspiracją i osią narracyjną animacji Bartka Kulasa jest psychodeliczna ballada The Curse of Millhaven Nicka Cave’a, tutaj w hipnotyzującym wykonaniu Katarzyny Groniec. Przedstawia makabryczną, momentami nieco surrealistyczną historię piętnastoletniej Loretty, którą szarość życia w prowincjonalnym i bezbarwnym miasteczku Millhaven zainspirowała do morderczego tańca. W końcu, jak niewinnie wyśpiewuje sama bohaterka: „Nie znasz dnia ani godziny…”.

Znużony życiem 40-latek, mieszka wraz z żoną w bloku. Każdy dzień podobny jest do drugiego: wspólny obiad, wyrzucanie śmieci, majsterkowanie. Pewnego dnia Michał zostaje zaatakowany przez psa sąsiada, a próba sforsowania wiecznie zacinających się drzwi swego mieszkania nie przynosi efektu. W czasie obiadu dowiaduje się od żony o grasującym w dzielnicy "wampirze", napadającym na kobiety. Małżonka twierdzi, że spotkała bandytę, lecz jej opowieść nie robi na nim większego wrażenia.

Ojciec próbuje pogodzić się ze skutkami katastrofy w Czarnobylu z 1986 roku. Drzwi (tytuł filmu: the Door) to uniwersalny symbol życia i śmierci, wkraczania w nowy etap, mają wiele pozytywnych, jak i negatywnych konotacji. Mogą oznaczać utracone, jak i uzyskane możliwości: gdy jedne drzwi zamykają się za nami, inne stają przed nami otworem...

We śnie dziewczynka staje się dorosła.