Filmy rozmowa telefoniczna, bielizna, piosenka

Prawdziwa historia rockowej grupy The Runaways działającej w latach 1975 – 1977. Dwie nastoletnie przyjaciółki z Kalifornii, Joan Jett (Kristen Stewart) i Cherie Currie (Dakota Fanning), postanawiają założyć zespół. Wkrótce dostają się pod opiekę agenta Kima Fowley’a (Michael Shannon), który od razu wyczuwa, że młode seksowne dziewczyny ubrane w bieliznę i skórę, wykonujące z towarzyszeniem gitar ciężkie rockowe kawałki, to znakomity pomysł. I rzeczywiście, ostra brunetka i seksowny blond kociak szybko odnoszą spektakularny sukces. Niestety, wkrótce sława i pieniądze za bardzo uderzają im do głowy. Dziewczyny zaczynają poznawać ciemną stronę sukcesu, usłaną narkotykami i alkoholem.

Wypalony reżyser filmowy, nie ma już weny aby nakręcić kolejny film. Ucieka w świat fantazji przed przytłaczającym go otoczeniem.

Świeżo wyświęcony ksiądz, 24 - letni ojciec Amaro zostaje wysłany do małego parafialnego kościółka w Los Reyes w Meksyku, by asystować ojcu Benito. Tuż po przybyciu do miasteczka ojciec Amaro poznaje 16 - letnią piękną Amelię, której religijna dewocja wkrótce niesamowicie oczaruje księdza. Amelia okaże wdać się w swoją matkę Sanjuanerę, która przez wiele lat utrzymywała romans z ojcem Benitem. Amaro wkrótce odkryje, że korupcja jest starą praktyką w kościele w Los Reyes. Ojciec Benito przez długi czas otrzymywał wsparcie finansowe na budowę nowego szpitala od narkotykowego bossa. Inny ksiądz z diecezji - Natalio jest podejrzany o spiskowanie z bojówką z gór. W międzyczasie pomiędzy ojcem Amaro a Amelią rozkwita uczucie, które przekształca się w pasjonujący seksualny związek. Z czasem, sprawy w małej społeczności stają się coraz bardziej skomplikowane, a ojciec Amaro wpada w opresję. Rozdarty pomiędzy boskością i cielesnością, prawością i niesprawiedliwością, ojciec Amaro jest zmuszony zebrać siły, by wybrać życie, które chce wieść.

Groźny przestępca, Frank White (Christopher Walken), po długoletnim pobycie w więzieniu postanawia odzyskać wpływy. Buńczucznie zapowiada przejęcie kontroli nad całym handlem narkotykami w Nowym Jorku, grożąc usunięciem każdego, kto stanie mu na drodze. Wraz ze swym murzyńskim gangiem stopniowo eliminuje kolejnych przeciwników zręcznie wymykając się policji. Wspomagając finansowo podupadający szpital dziecięcy zjednuje sobie przychylność biedniejszej części społeczeństwa, a lokalna prasa bulwarowa kreuje go wręcz na bohatera. Na drodze do zdobycia pełni władzy staje jednak równie nieustępliwy detektyw Bishop.

Film opowiada o relacjach łączących gangstera Chasa Devlina (James Fox) z upadłą i zapomnianą gwiazdą rocka Turnerem (Mick Jagger). Devlin dopuszcza się morderstwa, przez co musi na pewien czas ukryć się przed policją i światem przestępczym. Bezpiecznym schronieniem wydaje się dom Turnera.

Guido Contini (Daniel Day-Lewis) to ceniony włoski reżyser, którego ostatnie filmy zakończyły się klapą. Lada dzień ma rozpocząć zdjęcia do swojego nowego dzieła. Jednak nadal nie potrafi napisać do niego scenariusza. Artysta zaczyna szukać inspiracji w pięknych kobietach, które go otaczają: Luisie (Marion Cotillard) - wiernej żonie; Carlii (Penélope Cruz) - kochance; matce (Sophia Loren) - do której wraca we wspomnieniach; Claudii (Nicole Kidman) - jego muzie; Lilli (Judi Dench) - przyjaciółce projektującej kostiumy; Stephanie (Kate Hudson) - dziennikarce zafascynowanej jego filmami; Saraghinie (Fergie) - dziecięcym obiekcie westchnień.

Niewielka ziemska posiadłość gdzieś na Nizinie Padańskiej, stary zagracony dom, a w nim niezwykła rodzina: ślepa matka i jej czworo dzieci - córka (Giulia) oraz trzech synów, z których jeden (Leone) jest upośledzony umysłowo, drugi (Alessandro) cierpi na epilepsję i tylko najstarszy (Augusto) jest dostatecznie normalny i przedsiębiorczy, żeby utrzymać całą rodzinę, prowadząc interesy w pobliskim miasteczku. Pod pozorami normalnego rodzinnego życia (rytuał wspólnych posiłków poprzedzonych modlitwą, wyprawy na cmentarz, gdzie znajduje się grób ojca) kłębią się wrogie instynkty, podłość i nienawiść, wybuchając od czasu do czasu gwałtownymi scenami. Ich prawdziwy sens nie dochodzi tylko do świadomości matki, potulnej bardziej z głupoty, niż dobroci. W głowie Alessandra rodzi się zbrodniczy plan "uzdrowienia" rodziny przez wyeliminowanie tych jej członków, którzy są jedynie ciężarem.

April Burns Holmes - rodzinna czarna owca - zaprasza swoją konserwatywną rodzinę, mieszkającą na przedmieściach Pensylwanii, na uroczysty obiad z okazji Święta Dziękczynienia, do małego apartamentu w Nowym Jorku, który dzieli ze swym chłopakiem Bobbym. Okazuje się, że przygotowania nie są wcale takie proste, zwłaszcza, gdy dziewczyna odkrywa, że jej kuchenka nie działa. Jako że rodzina jest już w drodze, April zmuszona jest wzbić się na szczyty uprzejmości i prosić o pomoc swoich ekscentrycznych sąsiadów. A wszystko w celu zorganizowania przyjęcia doskonałego, które zapadnie wszystkim na długo w pamięci... Wizyta u April to ciekawy, nie pozbawiony głębi film o życiu, skomplikowanych relacjach rodzinnych i uczuciach.

Akcja filmu dzieje się w Paryżu. Max, zaręczony z Muriel, wyjeżdża służbowo do Tokio. W kawiarni, gdzie ma spotkanie z klientem, wydaje mu się, że widzi Lisę, swoją dawną miłość. Dziewczyna ucieka nie zauważywszy go, a on, ogarnięty wspomnieniami, za wszelką cenę stara się ją odnaleźć...

Tytułowy Johnny to młody Amerykanin, który z powodu wpojonych mu przez nieżyjącego już ojca ideałów, zaciąga się do wojska, aby jak twierdzi, podczas I wojny światowej "walczyć o demokrację". Podczas inspekcji okopów Johnny zostaje wyznaczony do idiotycznej misji, w której zostaje bardzo ciężko ranny. Wybuch bomby pozbawia go rąk, nóg oraz twarzy, a w dalszej konsekwencji - również wzroku, słuchu i węchu. Lekarze cudem ratują młodego żołnierza, który po umieszczeniu w szpitalu określony jest mianem "warzywa". Diagnoza lekarzy nie jest do końca trafna. Wewnątrz zmasakrowanego organizmu nadal funkcjonuje mózg. Chłopakowi udaje się wymyślić sposób porozumiewania się z otoczeniem przy pomocy alfabetu Morse'a. W ten sposób Johnny nawiązuje kontakt z jedną z pielęgniarek...