Filmy opera, muzyka

Ojciec, już odświętnie ubrany, ostrzy kosę. Po chwili zaczyna kosić trawę spokojnymi, miarowymi ruchami. Syn pomaga mu w pracy, usuwając meble spod błyszczącego ostrza. Nie rusza tylko krzesła, na którym siedzi matka, wpatrzona w trawę… Trawa porasta podłogę całego mieszkania. Z blatu stołu wykwitają płatki, a ze środka pokoju strzela pod sufit rozłożyste drzewo. Między oplecionymi pnączami meblami przemyka od czasu do czasu spłoszona sarna. Poza tym dom jest zupełnie zwyczajny, stara, przedwojenna, od lat nieremontowana kamienica ze skrzypiącymi schodami, którymi wspina się ostrożnie nietrzeźwy sąsiad. Z wysokiego, spękanego stropu mieszkania sypie się tynk, ściany zdobią resztki stiukowych sztukaterii, plamy po zaciekach, liszaje. W lokalu na trzecim piętrze mieszka trzyosobowa rodzina, kościsty, łysy ojciec w zbyt dużym, choć pasującym jeszcze kilka lat temu na niego garniturze, matka, kobieta energiczna, choć lubiąca czasem pogrążać się w melancholię i dwudziestokilkuletni syn.

Filmowa adaptacja opery Giacomo Pucciniego, zrealizowana z okazji 150 rocznicy narodzin kompozytora. Tragiczna historia miłosna z opery Pucciniego, rozgrywająca się w Paryżu w roku 1830, ujęta została w atrakcyjne filmowe ramy z dbałością o realia epoki. Adaptację nakręcono w Wiedniu, a w główne role wcieliły się największe współczesne gwiazdy opery. Rolę Mimi odgrywa rosyjska sopranistka Anna Netrebko, zaś poetę Rudolfa meksykański tenor Rolando Villazon. Większość partii operowych nagrywano w studiu, po nakręceniu zdjęć do filmu.

Mieszkający w swoim domu w Passy, Gioacchino Rossini, jest już w jesieni życia. Wspomina swoje dzieciństwo, odkrycie muzyki, wczesne prace, miłości.

Antonio Salieri jest jednym z najbardziej cenionych kompozytorów swoich czasów, pozostaje jednak artystą, w twórczości którego brakuje iskry geniuszu. Gdy poznaje młodziutkiego Wolfganga Amadeusza Mozarta, od razu wywiązuje się pomiędzy nimi rodzaj rywalizacji. Szybko pojawia się nienawiść do konkurenta, zazdrość czyniąca z Salieriego potwora. Jednak to właśnie w postaci Salieriego tkwi iskra tragizmu. Kompozytor w przewrotny sposób utożsamia uczucia widzów, spośród których wszyscy chyba mają wielkie marzenia, które okazują się nie do spełnienia. Poza tym to Salieri opowiada całą historię, to jego głos słyszymy zza kadru. Mozart zaś pozostaje niejako z boku jako niedościgły ideał.